Na sierpniowym spotkaniu Klubu Książki rozmawiałyśmy o powieści "Zadyma w dzikim sadzie" autorstwa Kiran Desai. Ten debiut pochodzącej z Indii autorki spotkał się z wieloma przychylnymi reakcjami, zdobywając też nagrodę Betty Trask Awards w 1998 roku, a jej kolejna książka - "Brzemię rzeczy utraconych" - doceniona została Nagrodą Bookera w roku 2006.
Główny bohater "Zadymy... " - młody mężczyzna Sampath Chawla, urodzony w czasie gwałtownej monsunowej burzy - żyje ze swą rodziną w miasteczku Shahkot, próbując sprostać oczekiwaniom społecznym i rodzinnym. Pracuje na poczcie, gdzie bardziej niż właściwym obowiązkom oddaje się czytaniu cudzej korespondencji. Cierpi na bezsenność, jest próżny i leniwy, zupełnie niesamodzielny, naznaczony oczekiwaniami ze względu na dramatyczne (odczytywane symbolicznie) okoliczności swych narodzin, próbuje zrozumieć świat i swoje w nim miejsce - niestety bez sukcesu. Zmęczony otaczającą go rzeczywistością postanawia uciec. Tak trafia do sadu, gdzie wdrapuje się na jedno z drzew i postanawia na nim pozostać. Odosobnienie nie jest mu jednak pisane - odnajduje go rodzina, a w ślad za nią i inni po tym, gdy zostaje okrzyknięty mędrcem i prorokiem o światłym umyśle i nieograniczonej wiedzy... Tym sposobem rozpoczyna się tytułowa zadyma - przy współudziale co najmniej nietuzinkowych postaci z najbliższego otoczenia Sampatha, oryginałów z okolicy czy stada dzikich małp.
Powieść ta uderza egzotyką od pierwszych stron - w niezwykle sensualny sposób przedstawia lokalne obyczaje i społeczność; zapachy i kolory są niemal namacalne w każdym słowie. Można tę książkę czytać jak baśń, jak krzywe zwierciadło czy metaforę - każdy sposób jest dobry, by znaleźć w niej coś dla siebie. Nas rozmowa o niej zaprowadziła do rozważań na temat ludzkich zachowań, bogactwa i piękna przyrody, niesprawiedliwości kastowych, a nawet problemu sekt czy potrzeby wiary w coś - cokolwiek, tkwiącej chyba w każdym z nas.
Polecamy!
