Kolejne spotkanie Dyskusyjnego Klubu Książki za nami. Tym razem Klubowicze pochylili się nad "Majsterką" P.Hardinga. Był to dzień pełen wrażeń... Opowie o nim Marysia:
Świątecznie.
To dobre słowo, aby określić klimat nam dziś towarzyszący. Panie
upiekły pyszne ciasta i ciasteczka, coby uczta miała charakter nie
tylko intelektualny... Dostaliśmy też mnóstwo prezentów; ręcznie
robionych małych dzieł sztuki. Radości było mnóstwo. Wzruszenie
było tym większe, iż nasi Klubowicze odwiedzili nas, pomimo
niedyspozycji fizycznych.
Literacką
bohaterką spotkania była "Majsterka" Paula Hardinga. Moim
zdaniem dzieło wybitne, ale też wymagające. To ten rodzaj
literatury, który wymaga całkowitego skupienia, zwolnienia tempa,
odcięcia się od świata i zanurzenia wgłąb. Może dać ogromną
literacką przyjemność lub stać się drogą przez mękę. Pewnie
dlatego spotkało się z tak różnorodnym odbiorem - niektórzy nie
dobrnęli do końca, innych to sporo kosztowało, byli też tacy,
którzy dali uwieść się kreowanemu światu i czytali z zapartym
tchem. Rozmowa miała przebieg bardzo łagodny i obfitowała w
dygresje. Snuła się i lekko przeskakiwała z tematu na temat. Być
może był to efekt pełnych brzuszków i świątecznego nastroju,
bądź też zmęczenia (dyskusja była poprzedzona spotkaniem "Akcja
e-motywacja" prowadzonym przez Anię). Na pewno przyjemnie było
nam siedzieć razem i snuć refleksje.
Uwagę
przyciąga już sama okładka - ascetyczna i pociągająca w swej
prostocie. Doskonale współgra z egzystencjalną tematyką.
Rozpoczynamy lekturę. Język - piękny, malarski, metaforyczny, a
jednak poddany pewnej ascezie. Sam w sobie stanowi ogromną wartość.
Początek może nie być łatwy. Śmierć. Rozrachunek z
przeszłością. Aby iść dalej, musimy pozwolić, aby dotknęło
nas ukłucie bólu egzystencjalnego, potem jest tylko łatwiej.
Przychodzi afirmacja świata i życia, które chociaż są tajemnicą,
którą wciąż próbujemy rozwikłać, pełne smutku i cierpienia
tak wiele od nas wymagają, są nieskończenie piękne. I to
wystarczy. A jeśli czasem wydaje nam się, że jest to zbyt duży
ciężar, nie martwmy się - kiedyś umrzemy. I to nie jest zła
nowina.
A
my, Majsterkowicze, codziennie próbujemy od nowa - oliwimy nasze
mechanizmy, łatamy przetarcia i dziury, naprawiamy trybiki i
sprężyny. Próbujemy żyć. Próbujemy być szczęśliwi.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz